06 sep Bewust alleenstaande moeder: Eveline’s zoektocht naar het moederschap.

Als je tegen mij als klein meisje had gezegd dat ik bewust alleenstaande moeder zou worden dan had ik je niet geloofd. Ik had, net als veel meisjes denk ik, het ideale beeld van trouwen en kinderen krijgen. Ik zag mezelf met een fijne en lieve man een gezin stichten. Ik droomde van het plaatje zoals ik dat zelf als kind in mijn eigen jeugd heb ervaren. Warm, liefdevol en heel veel plezier. Ik zag voor me hoe ik voor mijn eigen kinderen zo’n zelfde omgeving zou creëren. Ik had helemaal in mijn hoofd zitten wanneer ik moeder wilde worden en had zelfs al namen. Maar het leven loopt niet zoals je als klein meisje wil.  

 Mijn leven liep totaal anders dan ik ooit voor mogelijk had kunnen houden. Ik heb in mijn leven veel momenten gehad die mij heel erg onzeker hebben gemaakt, zeker in mijn twintiger en begin dertiger jaren. Wat precies hou ik voor mezelf, maar mijn eigenwaarde was compleet verdwenen. Zodra ik aandacht kreeg van een man blokkeerde ik volledig. Ik zal vol in de overtuiging dat ik niet leuk genoeg was en er niet mocht zijn. Ik wist niet wat ik moest zeggen waardoor ik nors en afstandelijk werd, en dat is natuurlijk niet heel handig als je iemand wil ontmoeten om een band mee op te bouwen.

Je kunt wel zeggen dat door mijn ervaringen de liefde en ik geen succes waren, maar mijn kinderwens was wel altijd aanwezig. Naarmate ik langer vrijgezel bleef begon ik niet alleen de hoop op de liefde te verliezen, maar vooral de hoop op een kindje. Het kon toch niet zo zijn dat ik nooit moeder zou gaan worden?!?  Het idee dat het nooit zou gebeuren maakte me intens verdrietig. Het voelde echt als een zwaarte in mijn hart. Ik kon niet geloven dat ik nooit moeder zou worden, maar ik wist ook niet hoe ik het kon veranderen. Ik zat vast in mezelf.

 Er was meer dan ik dacht…

Tot ik een aantal jaar geleden hoorde dat iemand die ik ken bezig was met haar kinderwens, en dat als single vrouw! Voor mij werden alle deuren weer geopend. Ik had geen idee dat dat ook een optie was, ik was ook niet bezig met het onderzoeken van andere mogelijkheden dan met een man. Zoals gezegd zat ik vast in mezelf en kon ik niet verder denken dan het plaatje in mijn hoofd. Toen ik besefte dat er nog wel een kans was om mijn kinderwens in vervulling te laten gaan maakte mijn hart een sprongetje. Het deurtje van mijn kinderwens dat ik dicht had gedaan ging weer open. Maar met die blijdschap ontstond ook wel heel veel twijfel. 

• Kan ik dit wel alleen? 
• Red ik dit financieel wel?
• Wat zal mijn omgeving denken?
• Mijn kind zal geen vader hebben. 
• Hoe moet ik dat allemaal gaan doen? 

 En zo waren er nog wel 1.000 andere gedachten die mij bezighielden. Maar mijn wens was te groot. Ik wil graag een kindje en of dat nou alleen is of samen, dat maakt mij niet uit. Het is mijn leven en ik weet dat ik het kan en dat ik alle liefde in me heb die een kind nodig heeft. 

 Bewust alleenstaande moeder? De zoektocht leek oneindig. 

Toen ik er uiteindelijk voor mezelf uit was dat ik dit wilde ben ik gestart. Ik wist naar welk ziekenhuis een bekende van mij ging, maar ik wilde mijn eigen pad bewandelen. Dus startte ik bij de huisarts. Ik kreeg de fijne opmerking “Je bent al wel oud” Ik was toen 34 ofzo. Niet de jongste inderdaad, dus  die opmerking gaf niet echt hoop. Gelukkig ken ik mijn huisarts en raakte het mij niet, maar toch. Doordat ik mij in het verleden gek heb laten maken wat anderen van mij dachten had ik nu juist de instelling “Het kan mij niet schelen wat je zegt en vindt, dit is wat ik wil en wat ik ga doen.”

Ik ben zowel in mijn eigen regionale ziekenhuis als in het AMC geweest, maar als alleenstaande vrouw ben je daar niet ‘welkom’. In het regionale ziekenhuis konden ze mij helemaal niet helpen; een ziekenhuis heeft zich aan regels en protocollen te houden en mijn ziekenhuis had niet de ‘rechten’ om single vrouwen te helpen. In het AMC stond ik achterin de rij, achter de hetero en lesbische stellen.

Het AMC werkte destijds alleen met Nederlandse spermabanken en er was net in het nieuws geweest dat de spermabank bijna leeg was. Dat maakte het voor mij als single dus onmogelijk om daar het traject te starten. Wilde ik snel doorgaan dan moest ik naar een kliniek die gespecialiseerd is in het helpen van alleenstaande vrouwen. Dat betekende voor mij een kliniek op bijna een uur rijden…. Destijds was snelweg rijden niet echt favoriet bij me, dus ik zag daar als een berg tegenop. En hoe moest ik dat met mijn werk regelen?!?

 Hoopvol en positief.

Na alle informatie kwamen al mijn twijfels nog eens voorbij. Wilde ik het echt? Kan ik het echt wel alleen? Tot mijn moeder de beste opmerking maakte: “Er zijn genoeg mensen die gaan scheiden of van wie de partner is overleden. Ook die mensen doen het alleen, waarom zou jij het dan niet kunnen?” Toen ik voldoende zelfvertrouwen had ben ik gestart met de hoop dat het zou lukken, maar tot op heden is het helaas nog niet gelukt .

Na een aantal IUI-behandelingen en inmiddels al 4 IVF-puncties met weinig embryo’s kan ik wel zeggen dat het ‘probleem’ bij mijn eigen vruchtbaarheid ligt. Dat is verdrietig, pijnlijk en ik voel een leegte in mijn hele zijn. Maar ik blijf hoopvol en positief, want ik voel dat het ooit gaat lukken. De kliniek waar ik zit is heel kundig en er werken hele fijne mensen. Ondanks het soms moeilijke traject heb ik ook vaak de grootste lol. Ik voel mij er prettig, ben inmiddels meubilair,  maar ik loop er soms wel tegen een muur aan. Ze kijken alleen naar het medische gedeelte van mijn traject. En ik heb het idee dat dat overal zo is. Na al die jaren en al die onderzoeken en behandelingen weet ik inmiddels dat er meer is, en dat je zelf ook heel veel kan doen om je vruchtbaarheid te verhogen.

Ik ben aan de slag gegaan met mijn voeding en na het doen van een EMB-bloedtest ben ik ook veel meer te weten gekomen over mijn hormoonhuishouding. Ik slik de juiste supplementen om mijn hormonen in balans te krijgen. Ik probeer altijd positief te blijven en zo min mogelijk stress te hebben. Het geeft alleen helaas geen garantie want vruchtbaarheid is niet maakbaar, maar het geeft je wel iets meer vertrouwen. Ik zou willen dat elke kliniek of ziekenhuis hier aandacht voor heeft en het standaard meeneemt in hun werkwijze. 

 Mijn pijn omzetten in kracht.

Sinds kort ben ik mijn eigen bedrijf gestart, Back in Balance Coaching en coach ik vrouwen in een fertiliteitstraject. Ik help ze hun stress aan te pakken, hun leefstijl te verbeteren en hun mindset positief te houden. En dat zo breed mogelijk, want ook in het dagelijks leven kan er veel aangepast en aangepakt worden. Ik ben er voor elke vrouw in een fertiliteitstraject, maar de bewust alleenstaande moeder krijgt bij mij net een beetje extra aandacht. Tijdens mijn zoektocht naar meer informatie en steun heb ik bijna niks speciaal voor de bewust alleenstaande moeder kunnen vinden .

Elk programma, hormoontherapeut of whatever was gericht op ‘Jij en je partner’. Dat is  naast pijnlijk ook heel verdrietig. Waarom is er niks voor de single vrouw?? Nu ik 5 jaar verder ben, had ik graag al eerder willen weten wat er nog meer nodig is om je vruchtbaarheid zelf te kunnen verhogen. Ik wist al wel het een en ander, en dan vooral het gebruikelijke gezond eten en bewegen, maar het gaat om veel meer. Het aanpakken van stress, leefstijl en mindset zou wat mij betreft op dag 1 al onderdeel moeten zijn van het fertiliteitstraject, ook vanuit het ziekenhuis. Zodat elke vrouw het gevoel heeft er alles aan te doen om haar kinderwens in vervulling te laten gaan. Omdat ziekenhuizen, naar mijn ervaring, nog te weinig doen, wil ik de plek zijn waar deze vrouwen kunnen aankloppen.

Ik wil deze vrouwen helpen om een vruchtbaar leven in balans te leven. Dat ze een goede leefstijl en mindset hebben, zo min mogelijk stress ervaren en daarnaast ook gewoon kunnen genieten van het leven. Er is echt meer dan alleen een kinderwens en ook daar moet je van blijven genieten.Rondom vruchtbaarheidsproblemen heerst nog een enorm taboe. Veel vrouwen schamen zich ervoor en durven er haast niet over te praten terwijl heel veel vrouwen hier helaas mee te maken heeft.

Ik wil samen met Fit for IVF dit taboe doorbreken. Ik wil dat vrouwen vertrouwen hebben in hun vruchtbaarheidsbehandelingen en zich nergens voor hoeft te schamen. Er mag hier veel meer aandacht voor komen. Ook voor hoe een traject werkt, wat je als vrouw moet doormaken en hoe je hier goed mee om kan gaan.

 Er is nog een lange weg te gaan maar ik kan niet wachten om hiermee aan de slag te gaan. 

 Veel liefs,

Eveline