21 apr Vervroegde overgang: een eiceldonatie als enige oplossing voor je kinderwens (deel 1).

De vervroegde overgang: daar sta je niet bij stil als je jong bent en een kinderwens hebt. Bo kreeg deze diagnose en moest haar kinderwens aanpassen. De enige oplossing was een eiceldonatie. Ze vertelt openhartig in twee delen hoe haar behandeling is verlopen.

Of ik altijd een kinderwens heb gehad? Ja, eigenlijk wist ik als klein meisje al dat ik moeder wilde worden. Voor zolang ik weet speelde ik met poppen en heb ik de volle overtuiging gehad dat ik mezelf later moeder zou noemen. Ik begon al vroeg met kindernamen bedenken en schreef ze ook op in boekjes. Ik zei tegen mijn moeder dat als ik geen man zou vinden, ik naar de zaadjesfabriek zou gaan. Als ik daar nu aan terugdenk, lijkt het wel alsof ik mijn toekomst al een beetje voorspelde. Het is wel ietsje anders gelopen, want uiteindelijk ben ik bij een eicel ‘fabriek’ en niet bij de zaadjesfabriek terechtgekomen. Mijn kinderwens was zo sterk dat ik al helemaal had uitgestippeld hoe ik deze vorm wilde geven. Op 28-jarige leeftijd wilde ik moeder worden, het liefst van drie. Dat stond vast. De vrouwen om mij heen werden allemaal op iets latere leeftijd zwanger, dus het kwam ook niet bij me op dat het bij mij niet natuurlijk zou gaan.

Vervroegde overgang. 

Ik was 28 en we wilden eerst een lange reis maken voordat we echt aan het ouderschap zouden beginnen. We hadden alles op orde: een goede baan, een fijn huis en we waren nog jong. Toen we thuiskwamen van onze reis werd ik maar niet ongesteld. Ik dacht nog: wauw, zou het al meteen raak zijn? Maar helaas kwam mijn menstruatie iets later dan normaal. Maar goed, ik had niks om me druk over te maken. We waren hoopvol en vol enthousiasme gingen we door.

Na 8 maanden dacht ik… er klopt iets niet. Zoals bij iedereen kwamen we eerst terecht bij de huisarts. Ik liet mijn bloed onderzoeken en ik kreeg vrijwel meteen te horen dat het niet goed zat. De huisarts had de waarden van mijn hormonen nog maar één keer eerder gezien bij iemand in zijn praktijk. Hij schrok zelf enorm van de uitslag, en daardoor ik ook. Maar op dat moment wist ik nog niet wat het precies inhield.

Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis. Ik begon daar meteen met hormonen spuiten omdat ze wilden kijken of ze mijn follikels nog konden stimuleren. Ondertussen moesten we op afspraak seks hebben. Dit hielp niet en na een paar keer proberen werden we doorverwezen naar het Erasmusziekenhuis waar ik een COLA-screening kreeg. Dat is een onderzoek waar ze onder andere kijken welke erfelijke factoren een rol spelen bij menstruatiestoornissen als de menstruatie onregelmatig is. Hier kwam uit dat ik in de vervroegde overgang zat. Dat was een enorme klap en ik vergeet de dag, dat ik hoorde dat ik nooit kinderen van mijn eigen genen zou kunnen krijgen, nooit meer. Dat voelde als een groot verlies. Het verlies van de kinderen die ik op dat moment eigenlijk niet had.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik alleen maar gehuild heb. Een vriendin van me belde me op en ik kon niet eens normaal uitspreken wat ik voelde. Ik word er, nu ik erover praat, zelfs weer emotioneel van. Moet je nagaan, het is toch wel jaren later en zelfs met een vervulde kinderwens doet het heel veel met me. Ik heb geprobeerd om de dag erna alles achter me te laten en vooral vooruit te kijken naar wat wel mogelijk was.

Eiceldonatie als enige oplossing.

Het kwam op eiceldonatie aan en we hebben dit vrijwel meteen besproken met de mensen in onze omgeving. Toentertijd waren zij ook erg betrokken. Mijn zus kwam op papier al gauw in aanmerking om de eiceldonatie te doen, maar ik vond het moeilijk om dat van haar te vragen. Uiteindelijk kwam er een moment dat ze het zelf aanbood. Ik wist niet wat ik hoorde! Ze had zelf twee jonge kinderen en een angst voor naalden, maar toch bood ze het aan. Ik ben haar daar nu nog zo dankbaar voor. We lijken in alles op elkaar, dus het voelde enorm goed om dat samen aan te gaan. Als dat zou lukken dan had ik de kans op een kindje dat ook op mij zou lijken en dat is toch wat je graag wil op dat moment. Helaas liep dit traject nergens op uit en moesten we verder kijken. Mijn zus was op dat moment 40 en de kans dat het traject succesvol zou zijn was klein.

Toen we verder gingen kijken voor eiceldonatie oriënteerden we ons op een kliniek in Nederland en in Spanje. In Nederland is de eiceldonor bekend, maar in Spanje wordt gebruik gemaakt van anonieme donors. We hebben er eigenlijk meteen voor gekozen om dit bespreekbaar te maken in onze omgeving. Het voordeel hiervan was dat we het konden delen en ons niet zo alleen voelden. Een groot nadeel was dat iedereen er een mening over had. Die confrontatie was pijnlijk voor ons. We voelden ons soms onbegrepen. Onze wens was zo groot dat we er veel voor over hadden, maar dat leek niet altijd begrepen te worden. Zo zei iemand ooit dat we als het ware een kind kochten en vonden mensen het egoïstisch om een kind op te laten groeien zonder dat het weet waar het vandaan komt. Dit in het geval van een anonieme donor. Ik ben er wel achter gekomen dat iemand die geen vruchtbaarheidsproblemen heeft en dit niet zelf meemaakt, zich echt geen voorstelling kan maken van de impact ervan op je leven. Ook de arts in het ziekenhuis was niet enthousiast over onze keuze om naar een privékliniek te gaan, of dit nou in Nederland of Spanje was. Zijn voorkeur lag duidelijk bij een voor hem bekend instituut, dus een ziekenhuis. En dat was nou juist alleen mogelijk met een eigen donor. Ik denk dat dat ook te maken had met de tijd waarin we leefden. Het was toen nog niet zo vanzelfsprekend voor Nederlanders om hier hun eigen plan in te trekken. Jaren later heb ik hem nog eens gesproken en was hij juist heel erg benieuwd naar hoe onze behandeling is gegaan. Zo zie je maar.

Ben jij ook benieuwd naar de afloop van onze behandeling? Aanstaande maandag kun je hier deel 2 van ons verhaal lezen.